Herhangi bir disiplinde eğitim ve pratik arasındaki ilişki karmaşıktır. Değişen bir dünyada, aynı zamanda akı da. Günümüzde, liberal sanatlardaki eğitimciler, öğrenmeyi kendi başına bir amaç olarak tanımlamaktadır ve tasarımcılar, sezgisel bilgi ile ilgili fikirlere hâlâ katılmıştır. Aksine, iş dünyasından sektörde ihtiyaç duyulan becerilere sahip mezunlar için çağrı yapar. Aynı zamanda yaratıcı düşünmeye ve sürekli adaptasyona değer verirler. Sektörde, yöneticiler temel bir taban çizgisine odaklanırlar ve mühendisler ve bilim adamları pragmatik problem çözücüleri olarak görülürler.

 

Bu alternatif perspektifler, eğitimin pratiği ve yapısında birçok değişikliğe yansımıştır. Bu örneklerden biri, ABD'deki mimarlık eğitimini diğer meslekleri yansıtacak şekilde yeniden yapılandırmış olan Boyer-Mitgang raporu oldu. Diğer sektörlerde olduğu gibi, MA'lar ve doktora programları ile ihtiyaç duydukları araştırma ve öğretim yöntemlerinden daha hızlı bir şekilde çoğalan bir “derece silahlanma yarışı” ortaya çıkmıştır. Aynı zamanda, 'genişleyen katılım' gündemi, yeni pedagojik yaklaşımlar ve inisiyatifler için bir araştırma patlaması ve kaynak yarattı. Üniversite liderliğindeki ortaklık programları yoluyla eğitim ve endüstri ile eğitimi kaynaştırma girişimleri de çoğaldı. Son zamanlarda, Birleşik Krallık gibi yerlerde HE sektörünün finansmanındaki değişiklikler, şimdi üniversitelerin eğitim verimliliğini ve mezun işlerin garantilerini vurgulamaktadır.

 

Bu bağlamda çalışan eğitimciler, öğretmek için yeni ve yenilikçi yollar geliştirdiler, pedagojisine katılımcı yurttaşlık yerleştirdiler, disiplinler arasında ve akademinin dışında eşsiz ortaklıklar kurdular ve çok daha fazlası. Bununla birlikte, sınıfta en iyi uygulama öğrenme ve öğretimi ile ilgili araştırmalar hala gelişmektedir ve eğitim girişimleri bazen pratikte iş-ile ilgili gerçeklere aykırı olarak görülebilir. Eğitim, Tasarım ve Uygulama konferans örneklerini en iyi uygulama öğretim ve eleştiri arayan birçok perspektiften bu karmaşık ve çelişkili senaryoyu inceler.